Honorowy Obywatel Miasta Gdańska- pedagog, historyk
Tytuł honorowego ...
Tekst pierwotnie pisałam w grudniu 2015. Teraz go nieco odświeżam
zdjęcie z Gedanopedii
Tytuł honorowego obywatela Miasta Gdańska nadają władze miasta (najczęściej Rada Miasta) osobom, które szczególne dla niego się zasłużyły, niezależnie od miejsca ich zamieszkania. Pierwszy raz odbyło się to jeszcze w czasach pruskich, w roku 1832.Pierwszą uhonorowaną osobą był niemiecki chirurg Wlihelm Baum. Potem było jeszcze wielu zaszczyconych tym tytułem. Osoby bywały różne, zależało to od czasów, władzy, panujących uwarunkowań społecznych i politycznych. Niektóre osoby były dość kontrowersyjne, wspomnę tu np. znanego wszystkim Adolfa H.i jego współpracowników Alberta Forstera i Hermanna Göringa. A potem, gdy czasy się zmieniły- Bolesława Bieruta, Konstantego Rokossowskiego i im podobnych.
Dzisiaj chcę przypomnieć postać,która tytułem Honorowego Obywatela Miasta Gdańska, została nagrodzona, za zasługi, dnia 5 grudnia 1865 roku, czyli dokładnie 150 lat temu.
Pozwalam tu sobie skopiować tekst ze strony Rady Miasta Gdańska:
http://www.gdansk.pl/bip/rada-miasta,538,1317.html
Urodził się w Gdańsku 24 lutego 1790 roku. Uczęszczał do szkół przy kościele Św. Piotra i Pawła, a od 1805 r. do Gdańskiego Gimnazjum Akademickiego. W 1809 r. rozpoczął studia teologiczne w Królewcu uprawniające do pracy pedagogicznej.
W 1812 r. odbył podróż do Turyngii, odwiedzając w Weimarze J.W. Goethego. Następnie był prywatnym nauczycielem w Gdańsku. Po egzaminie państwowym w Królewcu w 1815 r., został kierownikiem i nauczycielem szkoły przy kościele św. Barbary w Gdańsku. Po przekształceniu w 1824 r. szkoły św. Jana w wyższą szkołę obywatelską dla chłopców, został jej dyrektorem, pełniąc tę funkcję do przejścia na emeryturę w dniu 20 marca 1866 r. Mieściła się ona początkowo przy ul. Straganiarskiej 19, a od 1848 r. przy ul. Św. Ducha 11 /dziś numer 55/. W 1860 r. uzyskała prawa średniej szkoły realnej z siedmioletnim, potem dziewięcioletnim okresem nauczania. Od 1870 r. dawała absolwentom prawo do wyższych studiów technicznych i przyrodniczych.
M.G. Löschin obok pracy pedagogicznej wiele czasu poświęcał działalności naukowej i literackiej. W latach 1815-1816 wydawał założone przez siebie czasopismo literackie „Gedana” oraz publikował prace z historii Gdańska: w latach 1822-1823 nowatorską dwutomową historię miasta, trzy tomy przyczynków do jego historii /1837 r./, przewodnik po Gdańsku i okolicy /1828, potem wznowienia/, wykaz gdańskich burmistrzów począwszy od XIV wieku /1868/. W pracach wykorzystywał źródła przechowywane w archiwum miejskim i Bibliotece Miejskiej, dziś często zaginione. Jednocześnie od 1829 do 1863 r. był etatowym bibliotekarzem Biblioteki Miejskiej zajmującej lokum w kościele św. Jakuba.
Był też wieloletnim członkiem Rady Miejskiej i inicjatorem założenia w 1838 r. pierwszego w mieści publicznego przedszkola przy ul. Łagiewniki na Starym Mieście. Uważa się M.G.Löschina za najwybitniejszego intelektualistę dziewiętnastowiecznego Gdańska. 5 grudnia 1865 r. w pięćdziesięciolecie pracy zawodowej, za wybitne osiągnięcia na niwie oświaty, nauki i kultury Rada Miasta przyznała mu tytuł Honorowego Obywatela Gdańska. Zmarł 31 stycznia 1868 r., pochowany został w obecności rodziny i wielu przyjaciół na ewangelickim cmentarzu oruńskim obok grobu rodziców.
opracował: dr Mirosław Gliński
Tyle na stronie Rady Miasta ( dzisiaj w styczniu 2021 widzę, że artykuł zniknął. Czyli dobrze, że go skopiowałam 🙂
Od siebie dodam jeszcze, że do 1945 roku, we Wrzeszczu , uliczka nosząca dziś nazwę Poprzecznej miała go jako patrona.
Pozwolę tu jeszcze sobie przypomnieć spacer jaki zorganizowaliśmy ( głównie dzięki Ewie Jaroszyńskiej) pierwszego dnia wiosny b.r. Zatrzymaliśmy się wtedy przed kamienicą Św. Ducha 119 (dawniej 77). To właśnie w niej mieszkał bohater mojej dzisiejszej opowieści. Był dyrektorem szkoły św. Jana- szkoły do której uczęszczał ten, któremu był poświęcony spacer, nasz gdański pionier ochrony przyrody. Ten , który niewątpliwie cierpi teraz, gdy słyszy jakie są plany wobec Puszczy Białowieskiej, tej którą uratował od wycinki w czasie I wojny światowej.
A o Hugo Wilhelmie Conwentzu opowiadałam tutaj:
https://eczerwinska.pl/2020/02/15/hugo-conwentz-przyrodnik-prahistoryk-muzealnik-pionier-idei-ochrony-przyrody-wyklad/